Henk’s flow

Al jaren dein ik mee op de golven van Henk’s flow. Is hij blij, dan ben ik dat ook. Heeft Henk energie, dan doen we leuke dingen. Is Henk down, sip of verdrietig, dan kleurt dat ook mijn dag. Ik paste me aan en deed wat goed was voor Henk. Dat ging bijna ongemerkt en vanzelf. Henk’s welzijn stond – en staat – voor mij namelijk met stip op nummer 1. Wat anderen daar ook van vinden of denken.

Natuurlijk baalde ik wel eens als ik mijn plan bij moest stellen of een afspraak af moest zeggen. Maar ik dacht er niet te veel bij na. Ik accepteerde het als een voldongen feit, als iets kleins wat ik kon doen om Henk’s dag een ietsiepietsie makkelijker, beter of fijner te maken.

De laatste tijd is Henk zijn vleugels echter wat meer aan het uitslaan. Niet alleen doordat hij sinds een paar maanden 5 ochtenden per week bij TotaalVers werkt. Maar ook doordat hij op zondagmiddag zelf ons vaste rondje door de polder gaat fietsen. Ook al vind hij dat nog best wel spannend, zo zonder mij op de fiets, hij doet het toch maar “gewoon”. Net als vroeger, toen hij ook regelmatig op (toen nog) zijn racefiets stapte, om in zijn uppie wat extra kilometers weg te trappen. Voor mij – of eigenlijk voor mijn knie – is het nu nog té koud. Vanaf een graadje of 15, maar liefst nog iets meer, ga ik weer met hem mee.

Nu Henk van lieverlee wat meer zonder mij gaat ondernemen, komt er voor mij ruimte om af en toe mijn eigen flow te volgen. En pas nu merk ik hoe sterk mijn antennes altijd op Henk gericht waren. En voel ik hoe fijn het is om ze af en toe op mijzelf te richten, naar binnen te kijken en te luisteren. Even egoïstisch te zijn en me-time te claimen. Het brengt rust en ruimte in mijn hoofd.

Ik begin op 1 maart in een nieuwe baan en geniet tussen beide banen in van 2 weken vrij. Echt vrij. Geen e-mail of werktelefoon die om mijn aandacht vragen. En Henk? Die is “gewoon” aan het werk – hoe heerlijk om deze woorden na 7 jaar NAH hardop uit te kunnen spreken. Het geeft mij alle ruimte om deze dagen mijn eigen flow te volgen.

Mijn TRX draait overuren en ik heb veel inspiratie voor de groepslessen die ik geef. Ik heb eindelijk een thuiswerkplek op zolder gecreëerd. En flink wat verhuisdozen uitgepakt en opgeruimd. Iets waar ik lang tegenaan bleef hikken. Op de één of andere manier zijn die niet uitgepakte dozen in mijn hoofd namelijk synoniem gaan staan voor een laatste stukje afscheid van onze Franse droom. Een pleister die met een ferme ruk losgetrokken moest worden. Auw…..

Maar ik ben niet alleen maar bezig geweest. Ik heb ook met een boek en een grote beker thee op de bank gezeten. Een dag als vanouds quality time met mijn moeder doorgebracht. Tijd genomen om bij te kletsen met een vriendin. Heerlijk uit eten gegaan. Er met mijn camera op uitgetrokken. Niks groots, niks schokkends dus. Maar simpelweg lief zijn voor mijzelf, iets wat er als mantelzorger en fulltime HR Manager regelmatig bij ingeschoten is.

De rust en balans die ik nu ervaar hebben ons naar een nieuwe bestemming in de wondere wereld van NAH gebracht. Een plek in de luwte, waar de zon wat vaker schijnt en waar ik al die jaren onbewust misschien wel naar op zoek was. Een plek waar ik graag nog iets langer wil blijven en waar ik in de toekomst nog vaak opnieuw naar toe hoop te kunnen gaan.