Anders

Ruim een jaar geleden schreef ik de laatste wondere wereld blog. Is er in die tijd dan helemaal niets gebeurd? Natuurlijk wel! Te veel om op te noemen zelfs. Waarom het dan toch zo lang stil gebleven is op dit hoekje van het internet? Dat komt doordat mijn hoofd te vol zat met andere zaken om ruimte over te houden om te schrijven. De woorden waren er wel, maar de zinnen rolden simpelweg niet uit mijn toetsenbord. Nu er langzaam weer ruimte ontstaat, wil ik ook het schrijven weer op gaan pakken.

Eerst dus maar eens een kleine terugblik, om jullie mee te nemen in een verkorte versie van ons verhaal.

Ik leerde Henk kennen op de sportschool in Kralingen, tijdens de body pump les bij Bianca. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik viel als een blok voor hem. En hij ook voor mij, maar het duurde even voor ik daar achter kwam. Een paar maanden later, begin maart 2006, werden we een “setje”. Weer zeven jaar later, op een mooie zomerse dag in juni, trouwden wij. We waren onbezorgd en gelukkig tot op 3 december 2016 alles anders werd. Door de verwoestende klap van een herseninfarct was Henk nog niet een schim van de man die ik zo lief had.

Pittige jaren volgden. Jaren waarin Henk rouwde om wie hij niet meer was en alles wat hij niet meer kon. Hij worstelde met een lichaam dat het zijne niet meer was en dat niet meer deed wat hij wilde. Jaren waarin ik rouwde om de man die ik verloren was, de mooie stukjes van Henk die ergens in zijn herseninfarct verdwenen waren. Ik worstelde met mijn rol als mantelzorger en vocht vaak tegen de dominante plek die NAH In ons leven in kon nemen. Gelukkig leerde ik ook om opnieuw en met heel mijn hart van Henk te houden. Samen huilden we om verloren dromen, om een toekomst in Frankrijk waar een streep door kwam. En samen genoten we van klein geluk, van alles wat ons bond en bindt, van fietsen door de polder, van tochtjes met de Mazda, weekendjes weg en concerten van onze favoriete bands.

We vonden een soort van balans, soms ruw verstoord door de grillen van NAH. Samen waren we sterk, beklommen we de toppen van geluk en overleefden we de diepe dalen die er ook waren. Ons leven kabbelde door. Henk kwam de dagen door met vrijwilligerswerk, personal training, (hand)therapie en wachten tot ik ’s avonds weer thuis zou komen. En ik balanceerde op het soms dunne koord van werk naar mantelzorg en weer terug.

Sinds kort is dat allemaal anders. Aan Henk’s vrijwilligerswerk kwam op een niet heel leuke manier een einde. Achteraf is dat echter een geluk bij een ongeluk gebleken. Want wat is zijn leven ten goede veranderd!

TotaalVers in Spijkenisse gaf hem de kans zichzelf tijdens een onbetaalde proefplaatsing als magazijn en logistiek medewerker te bewijzen. Henk deed het goed, werd al snel een gewaardeerde kracht en heeft er nu een contract voor maar liefst 20 uur per week. Dit had ik zelfs in mijn stoutste dromen nooit durven dromen. Ik ben mega trots op Henk en super dankbaar voor de kans die hij kreeg!

Meetellen in de maatschappij, “echt” werk doen bij een “echt” bedrijf, zichzelf kunnen zijn, gezien worden om wie hij is en wat hij kan, gewaardeerd worden. Allemaal dingen die in een werkend leven zo vanzelfsprekend zijn, dat zelfs de HR Manager in mij verrast werd door de impact die dit heeft op Henk. De afgelopen maanden zag ik hem opbloeien, groeien, steeds een stukje meer zichzelf worden. Zijn humor keerde terug. En zijn energie. Zelfs na een werkdag waarin hij gemiddeld 15 kilometer loopt, is er nog energie om dingen te doen. Hij doet ook weer meerdere dingen tegelijk, nog steeds geen 1000, maar wel een stuk of 3. Hij is spraakzamer dan ooit en kletst me de oren van mijn hoofd. Hij heeft meer oog voor zijn omgeving, en zorgt op zijn manier ook weer voor mij. Ik krijg meer ruimte voor “me time”. En ga ik een keer op stap met een vriendin, dan vindt hij dat alleen maar leuk, en kan ik ongestoord genieten van een leuke dag of een gezellig etentje.

Henk maakt kortom grote sprongen, vooral op geestelijk en emotioneel vlak. Maar ook lichamelijk staat hij niet stil. Voor mij het bewijs dat er zelfs na 7 jaar nog verbetering mogelijk is en dat onze hersenen meer kunnen dan medici denken. Is het nu dan “eind goed al goed”? Helaas is het leven geen sprookje. NAH blijft, net als de zorg om en voor Henk. Mantelzorger ben ik voor het leven. Een rol die gelukkig minder zwaar voelt nu het leven meer kleur heeft.